Vera, 21 jaar oud, werkt precies volgens de uren die in haar contract staan en maakt daar geen compromissen over. Voor haar is het niet zomaar een kwestie van luiheid of gebrek aan motivatie; het gaat om haar grenzen en een bewuste keuze voor een gezonde werk-privébalans.
Haar contract stipuleert vijf uur per dag, en dat is precies wat ze werkt – geen minuut meer, geen minuut minder. Haar baas vraagt regelmatig of ze wil blijven en een tandje wil bijzetten, maar Vera blijft standvastig in haar besluit.
Duidelijkheid boven alles
Toen Vera de baan aannam, was haar verwachting dat de uren vaststonden en dat dit geen discussiepunt zou zijn. Maar in de praktijk blijkt vaak het tegenovergestelde: werkgevers lijken er stilzwijgend van uit te gaan dat je als werknemer zonder protest bereid bent om overuren te maken.
Voor Vera is dat echter geen vanzelfsprekendheid. Ze wil haar leven buiten het werk behouden, met genoeg tijd voor haar studie, vrienden en persoonlijke ontwikkeling. “Werk is belangrijk, dat begrijp ik,” zegt Vera, “maar mijn leven bestaat uit meer dan alleen werk.”
‘Loyaliteit’ of manipulatie?
Vera voelt zich niet aangesproken door het idee dat loyaliteit betekent dat je altijd beschikbaar moet zijn, ook buiten je officiële werktijden. Voor haar voelt die verwachting zelfs manipulatief aan.
“Waarom zou ik extra uren werken zonder daar iets voor terug te krijgen?” vraagt ze zich af. Ze ziet niet in waarom ze zichzelf zou uitputten voor werk dat volgens haar contract niet van haar verwacht wordt. Als de baas meer werk gedaan wil krijgen, stelt ze, dan kan hij beter iemand anders aannemen of haar contract uitbreiden.
Opmerkingen van collega’s
Haar standvastigheid blijft niet onopgemerkt. Collega’s maken soms opmerkingen als: “Oh, Vera is weer de eerste die weggaat.” Toch raakt het haar niet; ze blijft trouw aan haar principes.
Voor Vera is het simpel: haar contract zegt vijf uur, en dus werkt ze vijf uur. “Die tijd die ik aan mezelf kan besteden, is waardevol voor mij,” legt ze uit. En als haar baas echt waardeert wat ze doet, dan zou hij haar grenzen respecteren.
Verwachtingen binnen de werkcultuur
Wat Vera opvalt, is dat veel mensen automatisch verwachten dat je zonder klagen extra tijd aan je werk besteedt. Voor haar draait het echter om duidelijkheid en eerlijkheid.
De afspraken die bij aanvang zijn gemaakt, wil ze gewoon naleven. Ze vindt het onredelijk dat werknemers meer zouden moeten geven zonder dat daar iets tegenover staat.
Als haar baas echt tevreden is met haar inzet, dan zou hij haar werkuren zoals afgesproken moeten accepteren. Die vijf uur per dag is niet alleen een richtlijn voor Vera; het is haar keuze om haar leven in balans te houden.
Jong en vastberaden
Natuurlijk krijgt Vera ook kritiek van sommige oudere collega’s. Ze vinden dat ze “geen werkmentaliteit” heeft en dat ze te stug vasthoudt aan haar uren.
Maar Vera blijft bij haar overtuiging dat het essentieel is om grenzen te stellen, vooral in een tijd waarin werk en privé vaak door elkaar heen lopen. “Ik wil mijn leven in balans houden, en dat doe ik door binnen mijn afgesproken uren te werken,” zegt ze.
Begrijp je haar standpunt, of denk je dat een beetje flexibiliteit erbij hoort in een baan? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
