Familiediners zijn vaak hét moment om samen te komen, maar in grote gezinnen kunnen ze ook behoorlijk chaotisch verlopen. Zo ging het onlangs ook in mijn familie. Mijn naam is Sophie en ik ben de oudste van zeven kinderen.
De leeftijden van mijn broers en zussen variëren van 18 tot 31 jaar, en zes van ons hebben inmiddels een partner of zijn getrouwd. Na het overlijden van mijn moeder vorig jaar, leven we nog steeds volgens de tradities waarin we zijn opgegroeid.
Mijn vader, Pieter, is nog in leven en we hebben een grote familieranch waar de meesten van ons wonen en meewerken. Elke week komen we samen voor een familiediner bij mijn vader thuis. Om eventuele misverstanden te voorkomen, wil ik erbij zeggen dat we geen mormonen zijn, zoals sommigen soms denken.
De komst van Bas, mijn nieuwe zwager
Onlangs kregen we er een nieuw familielid bij: Bas, de 23-jarige man van mijn jongere zus Emma. Ze zijn net terug van hun huwelijksreis en begonnen met het bijwonen van de wekelijkse diners. Voor hun huwelijk weigerde Bas om mee te doen aan deze bijeenkomsten.
Waarom? Geen idee, en eerlijk gezegd heb ik nooit de moeite genomen om het uit te zoeken. Ik heb nooit echt een klik met hem gehad, al had hij niets gedaan om dit gevoel te veroorzaken. Maar goed, nu hoort hij officieel bij de familie, en dus schuift hij aan bij onze etentjes.
De spanning loopt op
Bij ons thuis doen we de dingen net even anders. We zetten het eten niet op tafel, maar maken de borden in de keuken op. Iedereen haalt zijn bord op zodra het klaar is. Traditioneel beginnen we altijd met de kinderen; zij krijgen als eerste hun eten.
