Theo, 68 jaar oud, heeft een keuze gemaakt die niet iedereen zou begrijpen, maar voor hem voelt het goed. Hij houdt van zijn kleinkinderen en waardeert de momenten die ze samen doorbrengen. Toch heeft hij besloten om ze liever geld te geven dan regelmatig op te passen.
Dat klinkt misschien ongebruikelijk, maar voor Theo gaat het om het vinden van balans tussen zijn eigen behoeften en die van zijn familie. Na jarenlang hard gewerkt te hebben en volop vader te zijn geweest, wil hij nu vooral genieten van de rust en vrijheid die zijn pensioen hem biedt.
Van actieve vader naar rustige opa
Als vader draaide het leven van Theo om zijn kinderen. Van voetbaltrainingen tot huiswerk, en zomervakanties op de camping; hij was altijd aanwezig. “Ik heb dat allemaal met liefde gedaan,” vertelt Theo.
Hij kijkt terug op een prachtige tijd, maar nu hij gepensioneerd is, wil hij zijn dagen anders invullen. Waar hij vroeger in de weer was voor zijn gezin, zoekt hij nu naar rustige wandelingen, het lezen van een goed boek en ontspannen in zijn tuin.
Toen zijn dochter hem in het begin vroeg om op de kleinkinderen te passen, vond Theo dat prima. Hij vond het fijn om die band met zijn kleinkinderen op te bouwen en gunde zijn dochter ook wat vrije tijd. Maar al snel begon hij het als een verplichting te zien en merkte dat hij niet meer de energie had om de hele dag achter de kinderen aan te rennen.
Zakgeld als alternatief
In plaats van steeds te passen, besloot Theo het anders aan te pakken. Hij geeft zijn kleinkinderen nu zakgeld wanneer ze langskomen. “Niet omdat ik denk dat geld een vervanging is voor tijd, maar op deze manier draag ik toch iets bij,” legt Theo uit.
De kinderen zijn blij met het geld, dat ze gebruiken voor snoep of sparen voor iets wat ze graag willen hebben. Het geeft Theo de vrijheid om zelf te bepalen wanneer hij tijd met hen doorbrengt, zonder zich verplicht te voelen in een rol die hij niet meer wil vervullen.
Kritiek van vrienden en familie
Hoewel deze aanpak voor Theo goed werkt, krijgt hij soms kritiek van vrienden en familie. “Geld is geen vervanging voor aandacht,” krijgt hij vaak te horen. Theo begrijpt dat, maar benadrukt dat hij er wel voor zijn kleinkinderen is. “Ik zie ze met verjaardagen, met kerst, en ik kom af en toe langs voor een kop koffie. Maar elke week een hele dag oppassen? Dat hoeft voor mij niet meer.”
Voor Theo gaat het niet om afwijzing, maar om grenzen stellen en zijn eigen welzijn voorop zetten. Hij heeft zijn hele leven voor anderen klaar gestaan en wil nu tijd voor zichzelf. Dat is iets waar zijn dochter soms moeite mee heeft, omdat ze denkt dat hij haar en de kinderen niet wil helpen. “Dat doet pijn,” zegt Theo, “maar ik wil nu ook wat tijd voor mezelf. Ik heb mijn hele leven klaar gestaan voor mijn gezin, en nu wil ik genieten van de vrijheid die ik eindelijk heb.”
Een kwestie van balans
Theo ziet zijn keuze niet als egoĆÆstisch, maar als een manier om balans te vinden tussen er zijn voor zijn familie en genieten van zijn eigen leven. Hij gelooft dat zijn kleinkinderen uiteindelijk liever een blije opa hebben die af en toe langskomt, dan een chagrijnige opa die op de bank zit terwijl hij liever iets anders had gedaan. “Ik hoop dat mijn dochter en kleinkinderen op een dag begrijpen dat ik altijd het beste voor ze heb gewild, zelfs als ik niet elke keer beschikbaar was om op te passen.”
Deze manier van leven voelt voor Theo goed, en het is zijn manier om zowel zijn familie als zichzelf tevreden te houden.
Wat vind jij van Theoās aanpak? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.