Roos is een alleenstaande moeder van 35 jaar en probeert met man en macht haar gezin financieel draaiende te houden. Ze werkt parttime, maar haar inkomsten zijn minimaal, en elke maand is een nieuwe uitdaging om alles rond te krijgen.
Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een schoolreisje: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor velen misschien een bedrag dat ze zonder nadenken kunnen betalen, maar voor Roos betekent het een flinke financiële klap.
Roos moet prioriteiten stellen. De rekeningen, het eten op tafel en de dagelijkse benodigdheden voor haar kinderen komen altijd op de eerste plaats. Extraatjes zoals een schoolreisje passen simpelweg niet in haar budget.
Ze herinnert zich de blije gezichten van haar kinderen toen ze hoorden dat ze op schoolreisje mochten. Nu voelt ze een knoop in haar maag, want ze weet dat ze hen opnieuw moet teleurstellen.
Een voortdurende strijd om waardigheid
Het doet Roos pijn dat ze haar kinderen niet dezelfde ervaringen kan bieden als hun klasgenoten. Ze vraagt zich af wat de andere ouders denken. Zullen mensen op school anders naar haar kinderen kijken omdat zij de kosten niet kan opbrengen?
Hoewel ze zich ervan bewust is dat ze niet de enige ouder is die hiermee worstelt, voelt het vaak wel zo. De schaamte houdt haar tegen om hulp te vragen, zelfs al heeft ze overwogen om de school te vragen om in termijnen te betalen of om financiële steun.
Roos weet dat mensen snel een mening klaar hebben. “Waarom werkt ze niet fulltime?” of “Waarom spaart ze niet beter?” zijn vragen die ze in stilte vreest. Maar niemand ziet hoeveel moeite ze moet doen om haar kinderen het minimale te kunnen bieden.
Niemand ligt ’s nachts wakker van zorgen over hoe ze de maand weer door moet komen. Het gaat om meer dan geld; het gaat om de waardigheid die je verliest wanneer je niet kunt doen wat anderen als vanzelfsprekend zien.
Op zoek naar een oplossing
Aan de keukentafel blijft Roos in gedachten verzonken. Hoe legt ze aan haar kinderen uit dat er geen geld is voor het schoolreisje? Ze wil niet dat ze zich zorgen maken over de financiën van het gezin, maar ze weet ook dat de waarheid niet te verbergen is. Dit zijn de momenten die haar hart breken: haar kinderen moeten teleurstellen, terwijl ze zelf niets liever wil dan hen blij maken.
Ze ademt diep in en probeert oplossingen te bedenken. Misschien kan ze toch hulp vragen, al voelt dat als falen. Maar wat moet ze anders doen om hun teleurstelling te voorkomen? Ze moet een manier vinden om het geld bij elkaar te krijgen, want stilzitten is geen optie.
De gedachten van anderen maken de situatie nog moeilijker. Het is makkelijk oordelen als je niet ziet hoe hard ze werkt en hoe weinig ruimte er is voor extra’s. Een uitgave zoals dit, die voor anderen klein lijkt, is voor haar een groot offer. Maar Roos geeft niet op; haar kinderen verdienen het om mee te gaan en van het uitje te genieten.
Vastberaden en vol hoop
Misschien kan ze creatief zijn met haar uitgaven of kijken of er vrienden of familie zijn die kunnen helpen. Roos wil haar kinderen laten zien dat, zelfs als ze het financieel moeilijk hebben, liefde en vastberadenheid hen overal doorheen kan helpen.
Ondanks alle tegenslagen blijft Roos hopen dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen leren dat, ook al is het leven niet altijd eerlijk, doorzetten en nooit opgeven belangrijke lessen zijn. De weg is zwaar, maar Roos is vastbesloten om het droomuitje van haar kinderen mogelijk te maken, al is het maar voor één dag.
Wat zou jij doen in haar situatie? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
