Anita vindt dat de bijstandsuitkering te laag is om van te leven: ik wil meer geld

Anita is een alleenstaande moeder die al jaren probeert rond te komen van een bijstandsuitkering. Het is een constante uitdaging om haar kinderen alles te bieden wat ze verdienen, terwijl ze elke maand moet worstelen met de vraag of ze wel genoeg geld heeft om door te komen.

Anita’s verhaal staat symbool voor de vele ouders die in vergelijkbare situaties zitten, gevangen in een systeem dat hen niet de nodige ademruimte biedt.

De dagelijkse worsteling
Voor Anita is het leven met een bijstandsuitkering een voortdurende strijd. “De uitkering is veel te laag om leuke dingen van te doen,” vertelt ze terwijl ze haar boodschappenlijstje nog eens doorneemt.

Ze moet keuzes maken: wat kan wel en wat niet? Deze afwegingen zijn een vast onderdeel van haar dagelijks leven. Het gevoel dat je constant tekortkomt, maakt het leven zwaar, en het raakt niet alleen haar, maar ook haar kinderen.

Geen ruimte voor iets extra’s
Elke euro die Anita ontvangt, gaat direct naar haar huur en vaste lasten. Maar aan het eind van de maand blijft er weinig tot niets over voor iets extra’s. Een dagje uit met de kinderen? Dat is niet haalbaar.

“Ik wil gewoon dat mijn kinderen ook eens een keer iets leuks kunnen doen, zoals hun vriendjes,” zegt ze met tranen in haar ogen. De pijn van het steeds ‘nee’ moeten zeggen tegen haar kinderen blijft haar achtervolgen. Of het nu om een bioscoopbezoek of een middagje zwemmen gaat, het antwoord is vaak hetzelfde: geen geld.

Geen buffer voor onverwachte uitgaven
Sparen? Dat is iets waar Anita nauwelijks aan kan denken. “Elke keer als ik denk dat ik iets kan sparen, gebeurt er wel weer iets onverwachts,” zegt ze gefrustreerd. Toen haar wasmachine kapotging, wist ze niet waar ze het geld vandaan moest halen.

En het zijn juist die onverwachte uitgaven – zoals een kapotte koelkast of schoolspullen – die haar het meest zorgen baren. Met een uitkering die nauwelijks genoeg is voor de basis, is er geen ruimte voor een financiële buffer.

Alles wordt duurder, behalve de uitkering
“Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat nauwelijks genoeg is om van te leven, laat staan om een beetje te genieten van het leven,” legt Anita uit.

De prijzen van boodschappen, energie en zelfs een simpele busrit blijven stijgen, maar de uitkering blijft stilstaan. Voor Anita voelt het alsof ze steeds verder achterloopt. Het is niet alleen de financiële last die drukt, maar ook het gevoel dat ze geen deel uitmaakt van de samenleving.

Uitsluiting en schuldgevoel
Het is moeilijk om te zien dat de kinderen van anderen wel de mogelijkheden hebben om leuke dingen te doen, terwijl Anita’s kinderen achterblijven. “Je voelt je soms echt een slechte ouder,” bekent ze. Hoewel ze haar uiterste best doet, kan ze haar kinderen niet alles bieden wat ze zouden moeten krijgen. Dat schuldgevoel blijft haar achtervolgen, maar ondanks alles blijft ze vechten.

Samen vechten voor verandering
Anita is niet alleen in haar strijd. Ze heeft contact met andere moeders in vergelijkbare situaties via fora en Facebookgroepen. “Ik ben echt niet de enige die hiermee worstelt,” benadrukt ze.

Samen met andere bijstandsmoeders zet Anita zich in voor een verhoging van de uitkering. Ze wil niet veel, alleen wat ademruimte, zodat ze af en toe iets leuks kan doen met haar kinderen. “We willen geen luxe leven, maar gewoon een leven waarin we iets meer ademruimte hebben.”

De vicieuze cirkel van de bijstand
De regels rond de bijstand maken het Anita nog moeilijker om vooruit te komen. “Je wilt werken, maar door de regels van de bijstand lijkt dat haast onmogelijk. En als je dan iets bijverdient, word je gelijk gekort,” zegt ze moedeloos. Het lijkt een eindeloze vicieuze cirkel: hoe harder je probeert, hoe moeilijker het wordt. Het systeem lijkt eerder tegen te werken dan te helpen.

De vergeten mensen van de samenleving
Anita voelt zich vaak genegeerd door de politiek en de samenleving. Terwijl er veel gesproken wordt over het bestrijden van armoede, merkt zij daar weinig van. “Er wordt veel gepraat over het aanpakken van armoede, maar ik merk er weinig van,” zegt ze. Het gevoel van onzichtbaarheid is misschien wel net zo zwaar als de financiële last.

Een toekomst vol onzekerheid
Ondanks alles blijft Anita hopen dat er verandering komt, voor haarzelf, haar kinderen, en de vele andere gezinnen die in armoede leven. Ze wil haar kinderen een betere toekomst bieden, een toekomst waarin zij niet worden gestraft voor de omstandigheden waarin ze zijn geboren. “Iedereen verdient toch een beetje geluk in het leven?” vraagt Anita zich af.

Blijf jij ook hopen op een betere toekomst voor gezinnen zoals dat van Anita? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.