“Els is woest op de manege: ‘Ze laten me niet meer paardrijden!'”

Els had zich verheugd op haar wekelijkse bezoek aan de manege. Paardrijden was voor haar niet zomaar een hobby; het was haar moment van rust, haar ontsnapping uit de dagelijkse sleur.

Die ochtend vertrok ze met een glimlach naar de manege, klaar om weer op haar favoriete paard te stappen. Maar bij aankomst hing er een andere sfeer in de lucht. Een van de medewerkers vroeg haar apart te komen, en dat was het moment waarop alles veranderde.

De schokkende mededeling
Els werd door de manager van de manege aangesproken. Met een serieuze toon vertelde hij dat ze niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” hoorde ze hem zeggen.

Die woorden voelden als een mokerslag. Ze probeerde de boodschap te bevatten, niet wetend hoe ze moest reageren op wat net was gezegd. Hoe kon dit haar overkomen?

Bezorgdheid om de paarden
Verward vroeg Els om uitleg. De manager legde uit dat het om de gezondheid van de paarden ging. “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei hij kalm. Voor Els kwam die uitleg hard aan.

Ze was altijd voorzichtig geweest met de paarden, had hen nooit overbelast en behandelde hen met het grootste respect. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” schoot er door haar hoofd. Ze voelde de tranen opkomen, maar ze wilde zich sterk houden en niet toegeven aan haar emoties.

Een vruchteloze poging tot gesprek
Els probeerde in gesprek te blijven, zocht naar mogelijke oplossingen. Misschien een groter paard? Of een speciaal zadel dat de druk beter verdeelde? Maar de manager bleef bij zijn standpunt. “Het spijt ons, maar we kunnen geen uitzonderingen maken,” was zijn antwoord. Op dat moment brak er iets in haar. Het voelde alsof haar wereld instortte, alsof haar grootste passie zomaar van haar werd afgenomen.

Een onverwacht verlies
“Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde Els later met tranen in haar ogen. Paardrijden was haar manier om te ontspannen, haar passie. Nu werd dat zonder pardon van haar afgenomen.

Na het gesprek bleef ze nog even staan bij de stal van haar geliefde paard, maar het voelde niet meer hetzelfde. De gedachte dat ze nooit meer zou kunnen rijden, maakte haar diep verdrietig. “Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze later verbitterd.

Een eenzame strijd
Els begreep dat de gezondheid van de paarden belangrijk was, maar vond dat er geen enkel overleg was geweest over mogelijke oplossingen. De manier waarop het haar werd verteld, voelde kil en afstandelijk.

“Waarom was er geen gesprek over wat mogelijk was?” vroeg ze zich af. Toen ze die dag de manege verliet, voelde het alsof een deel van haarzelf daar achterbleef. “Het ging allemaal zo snel, alsof de beslissing al lang was genomen,” zei ze gefrustreerd.

Uitgesloten van de gemeenschap
Voor Els voelde het verlies van het paardrijden als een onherstelbare breuk, niet alleen met haar geliefde hobby, maar ook met de gemeenschap die ze daar had opgebouwd. Haar vrienden bij de manege, met wie ze jarenlang samen had gereden, leken ineens verder van haar af te staan.

“Het is alsof ik ineens niet meer bij de groep hoor,” verzuchtte ze. Haar gewicht had altijd een rol gespeeld in haar leven, maar dat het haar nu zelfs zou beperken in wat ze het liefst deed, was moeilijk te verteren.

Moeilijk te accepteren
Els had nooit gedacht dat het zo ver zou komen, dat ze vanwege haar lichaam zou worden buitengesloten van iets dat haar zoveel vreugde en rust gaf. “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” zei ze teleurgesteld. De woorden van de manege bleven door haar hoofd spoken, en ze wist dat ze nog een lange weg te gaan had om dit verlies te verwerken.

Vechten voor haar passie
Paardrijden was voor Els niet alleen een fysieke activiteit; het was haar manier om zichzelf te zijn, om zich vrij te voelen en haar zorgen los te laten. Die vrijheid is haar nu ontnomen. “Het is niet alleen het rijden zelf, het is alles wat erbij hoort. Het contact met de paarden, de ritjes in de natuur. Alles,” vertelt Els met een brok in haar keel.

Een sprankje hoop
Els beseft dat het niet eenvoudig zal zijn om een oplossing te vinden. Afvallen is altijd een uitdaging geweest, en nu voelt de druk om te veranderen groter dan ooit. Maar een deel van haar weigert op te geven. Ze hoopt dat er in de toekomst toch nog een manier is om terug te keren naar haar grote passie. “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe. Dat is alles wat ik vraag,” zegt ze vastberaden.

Voor nu blijft het gemis groot, en de wond die de manege heeft achtergelaten, zal nog lang niet helen.

Zou de manege meer kunnen doen om Els te helpen haar passie voort te zetten? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.