Nora (18) heeft veel meegemaakt in haar jonge leven. Van niet uitgenodigd worden voor feestjes tot het kwellen van haar klasgenoten die haar kleding natmaakten na gymles. De pesterijen begonnen op de basisschool, en ze bleef er jarenlang mee worstelen. Uiteindelijk was het een wanhoopsactie van haar moeder die het tij deed keren: ze deelde Nora’s verhaal op Facebook. Dit was het begin van een belangrijke verandering. Nora wil nu kinderen die hetzelfde meemaken laten weten dat het écht beter wordt.
De kracht van een documentaire
Deze week werd Nora gevolgd in de KRO-NCRV-documentaire Eindeloos Gepest. Hierin vertelt ze openlijk over haar ervaringen en het proces van herstel. “Ik vond het spannend om mijn verhaal te delen, maar de reacties waren overweldigend positief,” vertelt ze. “Niet alleen van familie, maar ook van mensen die ik niet ken.” In de documentaire zie je hoe Nora, samen met twee andere jongeren, Anne-Ruth en Tren, hun pesterijen hebben overwonnen. De drie stonden model voor het fotoproject van fotograaf Susan Leurs, die pestslachtoffers een stem wilde geven.
“De makers van de documentaire benaderden me via Susan,” legt Nora uit. “In eerste instantie twijfelde ik of ik wilde meewerken. Het leek me veel tijd te kosten, maar toen ik hoorde welke boodschap ze wilden uitdragen, wist ik dat ik het moest doen: kinderen laten zien dat het beter wordt, ook al lijkt dat misschien nu nog niet zo.”
Jarenlang buitengesloten
Nora’s pijnlijke ervaringen met pesten begonnen in groep vijf. “Aan het begin van het jaar had ik een vaste vriendengroep, maar langzamerhand werd ik voor steeds minder dingen uitgenodigd,” zegt ze. De jaren die volgden werden een nachtmerrie. Geen uitnodigingen meer voor feestjes, niet mee mogen doen met buitenspelen, en harde woorden als ‘dik’ en ‘lelijk’ werden haar dagelijkse realiteit.
Wat het moeilijk maakte, was dat Nora in eerste instantie niemand iets vertelde. “Ik schaamde me zo diep. Als mensen mij zo behandelden, moest er toch wel iets mis zijn met mij, dacht ik. Bovendien was ik bang dat, als ik iets zou zeggen, het pesten alleen maar erger zou worden.”
Een moedige moeder en een Facebookbericht
Toch merkte haar moeder dat er iets niet klopte. Nora kwam steeds vaker thuis met natte kleding, omdat haar klasgenoten haar spullen onder de douche gooiden na de gymles. De wanhoop werd zo groot dat ze het tijdens een wandeling niet meer voor zich kon houden. “Ik stortte in. Ik voelde me zo alleen. ’s Ochtends wilde ik niet meer opstaan, en als ik thuis kwam, lag ik meteen op bed.”
Nora’s moeder, ten einde raad, probeerde te praten met de ouders van de pesters, maar zonder resultaat. In een opwelling plaatste ze Nora’s verhaal op Facebook. “Ze vertelde mij niets totdat de reacties binnenstroomden. Pas toen liet ze het bericht zien,” vertelt Nora. Wat volgde was een golf van steun en herkenning. Mensen met soortgelijke ervaringen deelden hun verhalen, en ze kreeg brieven van onbekenden die haar moed inspraken.
Verzoening en verandering
Eén van de pesters kwam uiteindelijk met haar ouders naar Nora’s huis om excuses aan te bieden. Het meisje vertelde dat ze zelf ook gepest was en zich daardoor mogelijk tegenover anderen wilde bewijzen. Deze gebeurtenis markeerde een ommekeer voor Nora. Het Facebookbericht had ouders in de omgeving wakker geschud, waardoor het onderwerp in veel gezinnen werd besproken. Dit zorgde ervoor dat Nora haar laatste jaar op de basisschool in veel betere omstandigheden kon afsluiten.
Negatieve reacties op TikTok
Toch heeft Nora ook gezien hoe het internet soms anders kan reageren. “Onlangs zag ik fragmenten uit de documentaire voorbij komen op TikTok. Er waren mensen die reageerden met opmerkingen als: ‘Ik snap wel waarom je gepest werd’. Dat was heftig om te lezen. Niet omdat het me persoonlijk raakte, maar omdat ik niet begrijp waarom mensen de tijd nemen om zoiets negatiefs te zeggen.”
Nora heeft echter een belangrijk inzicht gekregen: “Pesten gaat nooit over het slachtoffer, het zegt alles over de pester. Zij zijn vaak onzeker over zichzelf.”
Levensles voor anderen
Nora wil kinderen die in dezelfde situatie zitten meegeven dat praten écht helpt. “Ook al is het moeilijk, en denk je dat het alles erger maakt, het kan juist verlichting brengen. Als je niet met je ouders wil praten, doe het dan met je leraren. Er zijn mensen die je kunnen helpen en uiteindelijk wordt het beter, echt waar.”
Ondertussen zit Nora in haar tweede jaar van haar keramiekopleiding, heeft ze een lieve vriend en een eigen hondje genaamd Babs. Ze deelt haar passie voor mountainbiken met haar vriend, en is omringd door goede vrienden. “Stiekem ben ik soms nog wat wantrouwig, omdat ik weet hoe snel mensen zich tegen je kunnen keren. Maar ik ben sterker geworden. De documentaire voelde voor mij als een afsluiting van een hoofdstuk. Nu kan ik dat boek definitief dichtdoen.”
Wat denk jij van Nora’s verhaal? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
