Naomi (42): ‘Ik wil mijn zoon niet laten meedoen met Sinterklaas op school. Waarom begrijpen ze dat niet?

Naomi, 42 jaar oud, heeft na lang wikken en wegen een moeilijk besluit genomen: haar zoon doet dit jaar niet mee met het Sinterklaasfeest op school. Als donkere vrouw ervaart ze gemengde gevoelens bij de traditie, en deze zorgen zijn voor haar reden genoeg om een stap terug te nemen.

Ze wil haar zoon opvoeden in een wereld waar hij zich trots kan voelen op wie hij is, zonder de bagage die zij zelf meedraagt. Maar hoe leg je zo’n beladen keuze uit aan een kind van zes, of aan de leerkrachten die het feest met plezier vieren?

Naomi’s verhaal raakt aan de kern van een groter vraagstuk over traditie, geschiedenis en inclusie, en laat zien dat zo’n besluit allesbehalve eenvoudig is.

Een lastige keuze voor een moeder
Naomi heeft altijd al moeite gehad met het Sinterklaasfeest, maar dit jaar voelt ze sterker dan ooit dat ze haar zoon hier niet mee wil belasten. “Ik vind het gewoon lastig,” legt ze uit.

“Hoe kan ik mijn kind iets laten vieren waar ik zelf zo’n ongemakkelijk gevoel bij heb?” Ze doelt specifiek op Zwarte Piet, een figuur die haar al vanaf haar jeugd een ongemakkelijk gevoel geeft.

“Toen ik jong was, voelde ik al dat het niet klopte,” vertelt ze. “Die beelden, die liedjes, die hele sfeer… Het voelde alsof mensen zoals ik altijd de grappen waren. Dat heeft echt een litteken achtergelaten.”

Voor de toekomst van haar zoon
Voor Naomi gaat het niet alleen meer om haar eigen gevoelens, maar vooral om wat ze wil meegeven aan haar zoon. “Ik wil dat hij trots kan zijn op wie hij is, zonder die bagage van mijn jeugd.”

Toch beseft ze dat het besluit moeilijk uit te leggen is, vooral omdat haar zoon het feest met cadeautjes en snoep erg leuk vindt. “Hij vindt het natuurlijk geweldig, met die cadeautjes en snoep. Hij begrijpt het nog niet helemaal.

Voor hem is Sinterklaas gewoon iets leuks. Maar ik vraag me af: hoe leg ik hem later uit waarom ik me er zo rot bij voel? En hoe leg ik aan de school uit dat ik hem liever niet laat meedoen, zonder dat ik gezien word als die moeilijke ouder?”

Een ongemakkelijk gesprek met school
Naomi heeft het al een paar keer aangekaart bij de leerkracht van haar zoon, en hoewel de juf begripvol reageert, voelt Naomi toch een zekere terughoudendheid.

“De juf was best begripvol, maar je merkt toch dat er een soort ongemak is. Ze zegt: ‘Maar we hebben toch al Roetveegpieten?’ Ik snap dat ze haar best doet, maar voor mij gaat het verder dan alleen een likje schmink. Het gaat om de hele geschiedenis erachter. Dat kan je niet zomaar wegvegen.”

Op zoek naar alternatieven
Naomi heeft verschillende alternatieven overwogen om het probleem aan te pakken. “Misschien kan hij gewoon thuis blijven op die dag,” oppert ze. Toch voelt dit ook niet goed.

Ze wil niet dat haar zoon het idee krijgt dat hij anders is omdat zij bepaalde overtuigingen heeft, maar evenmin wil ze hem het gevoel geven dat het vieren van Sinterklaas voor hen normaal zou zijn. “Ik wil niet dat hij zich buitengesloten voelt.

Hij moet niet het idee krijgen dat hij anders is omdat wij iets anders vinden. Maar ik wil hem ook niet meegeven dat het oké is om iets te vieren wat voor mij zo beladen is.”

Reacties van andere ouders
Naomi praat regelmatig over dit onderwerp met andere ouders. Sommigen begrijpen haar gevoelens en vinden het goed dat ze het bespreekbaar maakt. “Sommige ouders zijn heel begripvol.

Ze zeggen dat ze er nooit zo over hadden nagedacht en dat het goed is dat ik het aankaart.” Toch zijn er ook andere reacties die haar pijn doen.

“Er zijn ook mensen die zeggen: ‘Je moet je niet zo aanstellen. Het is maar een kinderfeest.’ Dat doet wel pijn. Voor hen is het misschien gewoon een feest, maar voor mij is het zoveel meer. Het gaat om respect. Om gezien worden.”

De moeilijke vragen van haar zoon
Nu haar zoon zes jaar oud is, merkt Naomi dat hij vragen begint te stellen over het ontbreken van Sinterklaas in hun huishouden. “Mama, waarom vieren we geen Sinterklaas thuis?” vraagt hij soms.

Naomi vindt het lastig om haar gevoelens niet te veel op hem over te dragen. Ze wil dat hij zijn eigen mening kan vormen, maar tegelijkertijd wil ze hem beschermen tegen de pijn die zij zelf heeft ervaren.

“Ik zeg dan dat mama het geen fijn feest vindt, maar dat we thuis andere leuke dingen doen. En hij lijkt het wel te begrijpen, al vraagt hij nog wel of hij op school dan mee mag doen.”

Een oproep voor verandering
Hoewel Naomi twijfelt over hoe ze verder moet, voelt ze de noodzaak om dit gesprek te blijven voeren. “Misschien moeten we als ouders meer met de school praten over hoe we dit aanpakken. Het is 2024; we kunnen toch wel een feest verzinnen dat iedereen zich welkom laat voelen?

Waarom houden we vast aan iets wat voor zoveel mensen pijnlijk is?” Ze voelt zich soms alleen in deze strijd tegen een eeuwenoude traditie, maar weet dat ze dit voor haar zoon doet.

“Het voelt alsof ik in mijn eentje tegen een hele traditie in vecht. Maar ik wil dat mijn zoon weet dat ik voor hem opkom, ook als het moeilijk is.”

Naomi’s verhaal gaat verder dan enkel een feest. Het draait om de waarden die we aan onze kinderen willen meegeven, over hoe we omgaan met tradities en hoe we streven naar een inclusieve samenleving.

Ze weet dat haar keuze niet gemakkelijk is, maar zoals ze zelf zegt: “Als we niets veranderen, hoe kunnen we dan ooit vooruitgaan?”

Wat zou jij doen in Naomi’s situatie? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.