De eerste keer dat Bas dit zag, leek hij verrast, maar hij hield zijn mond. De tweede keer dat het gebeurde, liet hij zijn irritatie wel blijken. Hij vond het namelijk onterecht dat de mannen, die volgens hem de hele dag in de hitte aan het werk zijn, niet als eersten bediend werden. “Wij mannen werken hard en hebben honger,” zei hij.
Mijn vader, Pieter, reageerde meteen en vroeg waarom een volwassen man eerst zou moeten eten voordat zijn kinderen hun bord kregen. Dat viel bij Bas niet in goede aarde, en al snel ontspoorde de discussie. De emoties liepen hoog op, en voor we het wisten, was het hele familiediner veranderd in een ruzie.
Mijn uitbarsting
De spanning bleef oplopen en op een gegeven moment kon ik het niet meer aanhoren. Ik stond op en riep dat iedereen stil moest zijn en gaan zitten. Ik richtte me tot Bas en maakte duidelijk dat zolang hij niet degene is die het eten serveert, de kinderen eerst blijven eten. En eerlijk gezegd, als het aan mij ligt, krijgt hij voortaan als laatste zijn bord bij elke familiegelegenheid.
Na mijn uitbarsting was de sfeer om te snijden en het diner eindigde sneller dan normaal. Iedereen vertrok eerder naar huis, de gezelligheid was ver te zoeken. Sindsdien ben ik echter gaan twijfelen. Had ik Bas gewoon een bord moeten geven om de ruzie te voorkomen? Of stond ik volledig in mijn recht door de traditie van onze familie te verdedigen?
Wat zou jij gedaan hebben in mijn situatie? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
